13 - 17 april 2015 –
Teacher by heart
De eerste
lesweek startte ik toch met gezonde zenuwen. Tijdens de voorgaande
observatieweken had ik al ondervonden dat het geheel anders zou zijn dan in
België. Ook was ik al tot de conclusie gekomen dat ik zeker grenzen zou moeten
verleggen maar ik had ondertussen toch al enorm veel geleerd uit de
observaties.
Eerst en
vooral wil ik graag iets over mijn mentoren vertellen. Mr R. en Mvr D. T. zijn
twee prachtige mensen met een gouden hart! Ze hebben me tijdens hun lessen zo
enorm veel tips gegeven qua aanpak en met vragen kan je steeds bij hen terecht.
Ook in de school fungeren zij als twee grote spilfiguren. Zo regelt mevrouw
heel wat financiële zaken van de school en meneer doet nog een hele boel ander
administratief werk. Het was voor mij meteen enorm opvallend dat deze twee
personen een van de steunpilaren van de school zijn. Meneer en mevrouw wordt
door de leerlingen enorm aanbeden en ze hebben zo immens veel respect voor hun.
Wat meer dan terecht is in mijn ogen. Ook hun manier van omgang met de
leerlingen is hartverwarmend. De leerlingen kunnen altijd bij hen terecht
wanneer er iets fout loopt op school of thuis maar ze weten ook waar de grens
ligt. Zo weten ze klaar en duidelijk welke manieren er gehanteerd worden in hun
klassen en wat de eventuele sancties zijn. Ook in andere klassen valt dit enorm
op te merken, wanneer een van beide leerkrachten binnen komt verandert de klas
in nog geen seconde en wordt er een perfecte houding gehanteerd. Voor mij een
echte eer om bij deze twee personen stage te mogen lopen. Het gaf mij ook een
extra motivatie om het goed te doen en ons Belgisch onderwijs toch een beetje
te kunnen vertegenwoordigen.
Het tweede
aspect waarover ik het graag wil hebben zijn de kinderen. Wat van in begin
opmerkelijk voor ons was, was dat de leerlingen eigenlijk alle op school moeten
leren. Hier leren ze niet alleen de inhoudelijke lessen maar ook de waarden en
normen van het leven. Een opvoeding ontbreekt vaak thuis bij de kinderen
waardoor de onderwijzers van Klapmuts soms meer werk hebben aan het
‘her’opvoeden van de kinderen dan het geven van hun lessen. Hier staat een
onderwijzer in een veel bredere functie dan bij ons in België. Om toch meer
kennis te krijgen van de thuissituaties van de kinderen nam Chevonne (zij
brengt ons van en naar school) ons mee naar hun dorp, Klapmuts. Je moet weten
dat alle kinderen die hier naar school gaan uit dezelfde wijken in Klapmuts
komen. Wij wouden dit dan ook graag zien omdat we pas vanaf dan een goed
gegronde beginfase konden opbouwen voor het geven van onze lessen.
We reden
ongeveer 100 meter langs huizen die op zich echt comfort en schoonheid
uitstraalden. Chevonne wist ons te vertellen dat dit nieuw gebouwde wijken zijn
door Klapmuts maar dat de huizen er wel enorm duur zijn. Nog geen minuut later
veranderde de goede sfeer in de auto meteen. Lyn, Jelle en ik alle drie op de
achterbank zittend hadden eigenlijk ogen te kort om rondom ons te kijken.
Opmerkelijk was dat er soorten wijkjes in de Township (zo kan je dit soort
wijken/dorpen noemen) gebouwd waren zo waren er huisjes die ietwat groter waren
en die er meer comfortrijker uitzagen, maar die nog steeds niets in
vergelijking waren met de huizen zoals bij ons. Chevonne gaf ons de informatie
dat ze hier met enorm veel mensen in woonden en dat de huizen ook enorm onstabiel
waren. Ze waren bijvoorbeeld niet uit steen gemaakt dus wanneer het stormde was
er altijd een risico dat het huis zou wegwaaien. Ook waren er kleine huisjes
die dan weer wel uit steen gebouwd waren waarbij je kon zien dat hier toch al
een beetje meer luxe mogelijk was. Maar dan kwam het moeilijkste deel voor ons.
We reden langs een gebied met allemaal kleine huisjes die vaak nog kleiner
waren dan een tuinhuis gemaakt uit golfplaten of hout. Dit was tegelijk ook de
minst veilige buurt van de Township dus Chevonne besloot hier dan ook niet met
ons in te rijden. Persoonlijk vond ik dit geen slecht idee want mijn eerste
blik op de huizen was al choquerend waardoor ik geen verdere blik wou nemen.
Wetende dat hier hoogst waarschijnlijk kinderen wonen waar ik les aan geef…
Mijn haar komt er recht van op mijn armen. Voor mij persoonlijk was het een
hele ervaring om hierdoor te rijden. Ik denk een ervaring met zo een grote
impact dat het mijn leven zal veranderen.
Wij als
westerlingen hebben zo immens veel luxe en al de dingen die we wensen en vaak
zijn we nog steeds niet gelukkig. Dit in tegenstelling tot de kinderen hier?
Kinderen die steeds een glimlach op hun gezicht hebben en genieten van iedere
kans die ze krijgen. Ik heb zo immens veel respect gekregen voor de kinderen en
de mensen uit dit dorp. Want optimisme is echt de meest centrale kracht van de
mensen hier. Een kracht die wij als mens niet meer kennen denk ik. Ook zullen
de mensen hier elkaar altijd helpen! Als er kinderen zijn die honger hebben
zullen de anderen hun boterhamen vrijwillig delen, wetende dat dit misschien
het enige van de dag zal zijn wat ze kunnen eten.
Ik denk dat
ik dankzij deze rit het leven echt vanuit een andere hoek benader. Zo maak ik
er een minder groot probleem van als er leerlingen ’s ochtends moe in mijn les
zitten. Je zou voor minder moe zijn wanneer het een hele nacht gewaaid heeft en
je niet eens de zekerheid hebt dat je de volgende ochtend nog een dak boven je
hoofd zal hebben.
Dit is dan
ook tegelijk het derde aspect waar ik het zal over hebben en dat is natuurlijk
het lesgeven. Deze week heb ik al ongeveer 15 uur voor de klas gestaan.
Aangezien ik niet voldoende uren kon vullen binnen wetenschappen geef ik ook
wiskunde. Zowel voor wiskunde als voor natuurwetenschappen geef ik les aan twee
klassen 7C en 7D. Graad 7 kan je hier vergelijken met het eerste middelbaar bij
ons. Tijdens mijn eerste les was het nog wat aftasten wat wel of niet mogelijk
was binnen de klassen en ook op welk niveau de leerlingen zaten. Maar al bij al
is deze enorm vlot verlopen. Wel vond ik het fijn dat ik iedere les parallel
kan geven. Dit wil zeggen dat ik iedere les zowel in 7C geef als in 7D. Dit
geeft mij het voordeel dat ik mijn les steeds kan optimaliseren. Als ik
bijvoorbeeld ondervind dat een methode niet werkt bij de ene klas dan kan ik
mijn aanpak voor de andere klas meteen veranderen.
Dit wil wel
zeggen dat je als leerkracht zeer flexibel in je lessen moet kunnen omgaan.
Wanneer je voelt dat iets niet echt werkt binnen de lessen dan is het
noodzakelijk dat je, je voorbereidde les aan de kant legt en een volledig
andere aanpak met de leerlingen gaat doen. Dit is dan ook een van de aspecten
die ik hier al enorm geleerd heb, flexibiliteit. Discipline is het tweede
aspect die zeker een uitdaging voor mij was. Een van de werkpunten die ik in
België toch nog ondervond was strenger zijn. Wel ik denk dat ik geen betere
leerschool had kunnen vinden dan hier in Zuid-Afrika. Zoals ik eerder al zei
krijgen heel wat leerlingen hun opvoeding mee hier op school. Soms zijn de
goede manieren en de goede houding bij de leerlingen ver te zoeken om dat ze
thuis niet echt het ideale voorbeeld krijgen. Een hele uitdaging dus!
.jpg)
Ik heb mijn
eerste lesweek op Klapmuts enorm goed ervaren! Ik ben mijn ouders en Odisee dan
ook enorm dankbaar dat ik deze kans gekregen heb om dit waar te kunnen maken.
18 april 2015 –
Fransschoek en Mr/Ms Klapmuts
Omdat het
dit weekend het laatste weekend zou zijn dat we samen met ons Afrikaans
gezinnetje zouden kunnen doorbrengen besloten we om naar Fransschoek toe te
gaan. We startten met een uitgebreid ontbijt, een pannenkoek met Nutella choco
en banaan en een heerlijke smoothie. Om daarna het dorpje eens te verkennen.
Het was er heel mooi en gezellig. We gingen naar de winkeltjes en de stallekies
van het dorp om onze laatste souvenirs te kunnen kopen voor het thuisfront.
Jammer
genoeg konden we er niet super lang blijven aangezien onze mami Afrika,
Charlene al om 2uur in Klapmuts verwacht werd. Zij organiseert samen met nog
een heleboel andere mensen de Mr/Ms Klapmuts verkiezing. Waardoor ze toch nog
de laatste puntjes op de i moest gaan zetten in de zaal. Zodat wij in de avond
van een heerlijke show konden genieten.
De show zou
om 17uur beginnen. Wij waren dan ook ruimschoots op tijd maar je moet weten de
tijden hier in Zuid-Afrika kunnen wel eens verschillen. Er zijn hier namelijk
3tijden: onze tijd (waarbij altijd alles enorm precies is), Afrika tijd (waar
het allemaal niet te nauw steekt, Hakuna Matata!) en Klapmuts tijd (een
horloge? Wat is dat?). Om een lang verhaal kort te maken om 18 u 30 konden we
eindelijk aan de show beginnen. Het was een hele ervaring om deze show te mogen
beleven. Ook het enthousiasme hier in Zuid-Afrika is geheel anders dan bij ons.
De decibels zouden over het rode gegaan zijn moest men een meter in de zaal
geplaatst hebben en die bracht wel heel wat hilarische momenten met zich mee.
Ook de jury was geheel spectaculair. Zo was er een mannelijke en vrouwelijke
finalist van Mr/Ms Zuid-Afrika, een modellen agent en een bekende rugby speler.
Het was echt een show om u tegen te zeggen! Een mooie afsluiter van de dag dus.
19 april 2015 – Robben
eiland
Vandaag
liep de wekker redelijk vroeg af. We moesten namelijk om half 11 al in Kaapstad
naar de Waterfront toe gaan om, om 11 uur de boot naar Robben eiland toe te
kunnen nemen. Daarbij moesten we ook nog eerst om Tes en Sara in Eversdal dus
tijdig vertrekken was zeker noodzakelijk.
Gelukkig
hadden we twee topchauffeurs, Steven en Jelle, bij en zij brachten ons tijdig
op bestemming. Het was even aanschuiven om op de boot te kunnen stappen maar de
heenrit was het zeker en vast waard! Wanneer je de horizon van de zee afkeek
kon je vaak een walvis, dolfijn of zeeleeuw de kop zien opsteken. Mijn biologen
hart maakte meer dan een vreugdesprongetje! Mijn dag kon in ieder geval al niet
meer stuk.
Lyn
vertelde ons ook wat meer over de geschiedenis van Nelson Mandela want je kan
niet naar de Robben eilanden toe gaan zonder wat voorgeschiedenis te kennen. We
zouden twee tours doen, één door de gevangenis en één door het domein. Ik
stapte de bus die we moesten nemen op en al meteen zag ik twee enorm bekende
gezichten. Twee gezichten die niet tot onze groep toe behoorden dus ik was
meteen verbaasd. Tim en zijn vriendin Ine met heel wat familie en kennissen.
Ine is net zoals mij op stage hier in Zuid-Afrika maar dan in Pretoria en hij
zou haar met haar familie en vrienden komen bezoeken. Ik wist wel dat hij en
Ine in Zuid-Afrika zouden zijn maar hoe groot is de kans dat je net op die dag elkaar
tegen komt? Miniem! Maar daarom niet minder fijn!
We startten
met een tour binnen in de gevangenis waar we meer uitleg kregen over de
werking, soorten gevangenissen, het leven van Nelson Mandela, ontstaan van de
gevangenis,… . Ook brachten we een bezoek aan de gevangenis van Nelson Mandela.
Het was een klein kamertje met een stoel, slaapmat, emmer en een tafeltje. Ook
de tuin waar hij al zijn lectuur verstopte bezochten we. Het was fijn om dit
domein eens te kunnen verkennen. Vervolgens deden we de tour doorheen het
domein maar hier werden we echt afgeraasd omdat we om 14uur op nieuw de boot
terug zouden moeten nemen. Dit vonden we persoonlijk wat teleurstellend omdat
we op deze manier niet allemaal de informatie zouden verkrijgen waarvoor we
toch gekomen waren. Maar je kan daar niets aan veranderen natuurlijk.
De
rit terug was nog spectaculairder als de heenrit. De ene walvis na de andere
zag je in de verte de kop op steken. Plots hoorde ik de motoren van de boot
stil vallen en daar was hij dan een enorme walvis die net voor ons het water
uitsprong. Natuurlijk was ik net te laat om mijn camera te nemen maar wat was
het een mooi dier! Ik vond het geweldig om de walvis van zo dichtbij te kunnen
zien.
Na
ons bezoek besloten we nog iets te eten bij de waterfront om daarna ons volgend
gastgezin te gaan bezoeken. Omdat Lyn en ik totaal nog niet wisten bij welke
mensen we in Eversdal zouden belanden en we de meisjes toch moesten afzetten
leek het ons de ideale moment om eens een kijkje te gaan nemen. Al snel kwamen
we tot de conclusie dat het super lieve mensen waren en dat we letterlijk met
ons gat in de boter zouden vallen. Een hele opluchting dus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten