Week 1 - Wellington

Eindelijk de eerste updates van mijn blog. My verskonings, zoals ze in het Afrikaans zeggen.

1 maart – het afscheid

Vandaag ben ik vertrokken uit België… Het afscheid was zeer intens en emotioneel! Tegen iedereen die je graag ziet dag zeggen is één van de moeilijkste opgaven die er zijn denk ik. Vooral omdat zij toch een van de meest onmisbare en onvervangbare dingen in het leven zijn. Het idee alleen al vind ik enorm moeilijk. Maar één ding is zeker over 90 dagen zal ik opnieuw deze mensen in de armen kunnen nemen en zal het terugzien nog zo fijn zijn.

Groepsfoto - Zaventem

Daarbij was het ook nog eens hectisch bij, vooral omdat mijn handbagage maar liefst 5kg (!) te veel woog. Gelukkig kon ik mijn mama nog wat meegeven naar huis en paste mijn laptop nog in de zak van Lyn, dat maakte al een serieus verschil. Eenmaal goedgekeurd konden we nog een laatste knuffel/zoen geven en konden we doorlopen naar de controlepost. Alles verliep enorm vlot alleen had ik alweer de boter gefret en mocht ik mijn handbagage opnieuw openhalen om eens te showen wat er in mijn tas zat. Gelukkig had ik geen bommen of granaten bij en was alles al snel goedgekeurd.

Samen met Nele kon ik nog wat snotteren in de Tax Free, maar dit was wel van korte duur. Daar was hij dan, het kleine schattige Turkse jongetje die we ‘Julesken’ noemden. Hij kwam echt op de ideale moment om ons op te vrolijken. De mama was ons ook zeer dankbaar want zij kon dan natuurlijk verder bellen en had ze acht zeer goedkope babysitten.

Julesken

Vervolgens mochten we inchecken maar aangezien we niet echt van de snelste waren mochten we achteraan aan de rij aanschuiven. De moed zakte ons letterlijk in de schoenen. Maar toen kwam de verlossing! Aangezien wij tot Group A behoorden, omdat we als groep werden ingeschreven tijdens de online inchecking, mochten we net na de businesses class inchecken. Jelle, Lyn en ik hadden wel ‘de boter gefret’ qua zitplaatsen. We zaten helemaal achteraan. Ja, die plaatsen waar de minste beenruimte is. De meneer naast mij nam dan ook nog eens enorm veel plaats in dus het was ambiance verzekerd. De landing was wel niet echt ideaal, het deed enorm veel pijn aan onze oren. We waren enorm blij als we opnieuw van de vlieger stapten. Het was ook een enorm lange vlucht. Iedereen had er letterlijk zijn zin van!

Nu dan maar wachten op de Turkse luchthaven…

2 maart – we vliegen verder!

… Het wachten duurde minder lang dan verwacht! We hadden er in eerste instantie niet aan gedacht dat er een uurverschil was en dit was volgens ons dan ook meteen een van de redenen dat de studenten vorig jaar hun vlucht gemist hadden. De tweede reden was dat de Turken enorm snel boarden! Op nog geen twintig minuten tijd was het al aan ons maar dit opnieuw met een enorm lange rij. Deze keer hadden we minder geluk want het was bijna allemaal groep A. Ik, professioneel voorsteker, legde mijn troeven dan maar meteen op tafel en binnen de 5min zaten we op de vlieger. Hier alle vreugde want het was letterlijk een BEEST van een vliegtuig, met de nodige beenruimte natuurlijk. Wel moet ik hierbij zeggen dat Turkish Airlines echt een TOP maatschappij is (op de vriendelijkheid na dan)! Tijdens het opstijgen hebben we nog enorm lang op de grond blijven wachten. Geen idee waarom maar mijn ogen vielen echt al bijna toe! Van het verdere verloop van de vlucht kan ik eigenlijk niet zo veel zeggen en moet ik doorverwijzen naar de andere blogs. Dit vooral omdat ik de tradities in ere heb gehouden en de hele vlucht geslapen heb. Ik ben ongeveer 1,5u (max.) wakker geweest van in Turkije tot in Kaapstad. Dit dus inclusief de tussenlanding. Wel was ik enorm blij wanneer we opnieuw met de voeten op de grond stonden aangezien mijn rug en poep echt al pijn begonnen te doen.

Wanneer we langs de glazen wand naar onze bagage toe liepen zagen we meneer Hoek al zwaaiend staan samen met de directeur, Johan. Niet alleen Albert en Johan kwamen ons tegemoet maar ook de immense hitte!

Vooraleer we aan onze bagage konden moesten we lang bij de ambassade van Zuid-Afrika. Alweer hadden ze mij in het vizier. Ik begon al te denken dat er terrorist of crimineel op mijn hoofd getatoeëerd stond of ik was nu eenmaal vervloekt. Ik kreeg enorm veel vragen tegenover de rest en hierbij merkte ik al snel op dat de meneer achter de balie, blonde dames leuk vond. De reden was al snel achterhaald aangezien de man me niet echt in de ogen keek. Achja, gelukkig verliep van daar af alles zeer vlot. We konden naar huis vertrekken. Tijdens onze weg reden we langs een aantal veldbranden door de enorme hitte en de immens mooie natuur. Mijn biologen hart maakte letterlijk een vreugdedansje!

Rond 16.00 waren we in Wellington en konden we in ons huisje in de Baaistraat. Jeanne de vrouw van Albert Hoek noemde ons huis het hippiehuis. Dit vooral omdat het op een zeer kunstige manier versierd was. Vanaf dan was onze logeerplek gedoopt tot hippiehuis. Het was zalig om even te kunnen ontspannen en te rusten. Dit vooral omdat het zo een drukke dag was.

Om 17.00-17.30 werden we bij Albert ontvangen voor onze eerste Zuid-Afrikaanse maaltijd. We kregen een heerlijk ontvangst maar omdat we er redelijk vroeg waren begonnen we met een lekker aperitiefje onder de boom. Onze eerste glaasje wijn was meteen aanwezig. Vervolgens begon Jeanne, Albert zijn vrouw, aan onze maaltijd. In tussentijd verkenden wij de stad. Albert toonde ons de hele studentenbuurt van Wellington, echt spectaculair. We waren net in een film uit Amerika of zo. Echt knappe ‘koshuizen’ waren hier aanwezig. Dit met verantwoordelijken voor sport, culturele activiteiten,… De meisjes en jongens zijn wel gescheiden in de studentenhuizen. We mochten in het meisjes koshuis, Murray,een blikje gaan nemen. Echt prachtig! Wel was het enorm grappig dat de verantwoordelijke constant riep: ‘man in die gang’. Onze Jelle was natuurlijk mee. De jongensresidentie is bij Albert thuis.

Na onze wandeling kwamen de lekkere geuren ons al tegemoet. De tafel werd rijk gevuld met een aantal typische gerechten uit Zuid-Afrika.

• Banaan en yoghurt
• Wortels en erwten
• Rijst
• Boboti (gehakt met soort curry à echt heerlijk!)
• Rauwkost en wat sausjes.

Dit was echt een gerecht dat ik graag wou leren klaar maken voor in België! Als dessert kregen we melktaart, heerlijk! Het is wat te vergelijken met een flan. Iedereen was wel doodmoe tegen na de maaltijd. We gingen dan maar snel naar huis.

Vervolgens hebben we nog wat bij gebabbeld en daarna zijn we gaan slapen. Gelukkig dat ik mijn cadeautjes van Thomas bij me had want de eerste nacht in een vreemd land is toch maar alleen.

3 maart –Bekomen van de vlucht

Wat een nacht. Het was enorm warm en de muggen vlogen me letterlijk om de oren. Dit tot op het moment dat ik het letterlijk beu was. Het was letterlijk ‘Ellen the muskietenslaughter” in première. Met in de strijd Ellen tegen acht muggen. Wel is het zo dat de muggen hier echt niet stil zitten maar ze vliegen wel traag genoeg om het boek in te ruilen voor de blote hand. Eindstand: Ellie 8-0 muskiet! Tsjakalala!

Om 08.30 stond onze wekker want om 09.30 kregen we een rondleiding doorheen de stad, township en de CPUT University van Wellington. Vervolgens gingen we naar de internetwinkel om een Afrikaans nummer en om internet. Daarna gingen we eten in de Hill Bliss koshuis. Het eten was lekker (lasagne) maar tegelijk ook enorm zoet. Ik die absoluut geen zoetebek ben had er na een aantal happen dus echt al genoeg van maar zoals velen zeggen: ‘honger is de beste saus’.

Vervolgens gingen we naar huis om onze presentatie te maken voor morgen. Ook hebben we meteen ons internet getest. Lyn, Jelle en ik hadden alweer pech en mochten terug. Gelukkig wou Albert met ons mee gaan. Zodat we niet met de laptop te voet over straat moesten. Sommige problemen werden opgelost andere dan weer niet. We waren in ieder geval allemaal blij dat we ons eens konden opfrissen. Want je moet weten dat het vandaag 43°C was!!! Om 18.15 uur kwam Albert en Jean ons ophalen om net buiten de stad een pizza te gaan eten. Deze was echt ongelooflijk lekker! Met natuurlijk een lekker glaasje wijn, Sauvignon Blanc. Dit is toch een van de redenen dat we hier allemaal zo graag zijn ;).

Tegen 20.30 gingen we opnieuw naar huis en hebben we enorm veel bijgepraat e gelachen, echt zalig. Ook hebben we pictionary gespeeld met de meest grappige tekeningen van dienst. Ik kan jullie verzekeren onze lachspieren staan hier niet stil. Het is dan ook echt een super leuke groep. We hangen echt aan elkaar. Maar toch hadden we één klein technisch probleempje…

… HET WATER WAS OP! Jelle kwam met het geweldige idee om Ice Tea te maken aan de hand van theezakjes en zuiver water door het water eerst te koken. Overlevingsmodus was dus zeker aanwezig. Het water was dan ook echt lekker, van de Ice Tea kan me andere verhalen vertellen haha! Morgen moeten we alweer om 08.30 uur bij Albert zijn dus dat wil zeggen om 07.30 uur opstaan. IEJKEBEIRE, dan maar snel nog een frisse douche nemen en in bed kruipen. Want degene die me goed kennen weten dat ik mijn slaap echt wel nodig heb.

4 maart 2015 – Presentation day

De ochtend startte enorm vroeg, maar liefst om 07.30 uur en het was al meteen enorm druk. We moesten ons snel wassen en klaarmaken om dan de andere studenten te kunnen ophalen bij A. Hoek thuis. Om 09.30 uur werden we op de campus verwacht om onze presentatie te geven. We gaven de presentatie in totaal twee keer. Één maal aan kleuter en lager onderwijs. Persoonlijk vind ik dat we echt fier mogen zijn op het resultaat, zowel A. Hoek als de studenten waren laaiend enthousiast. Dit tot op het moment dat meneer Hoek ons vroeg het Belgisch volkslied te zingen. Op een paar melodieën na kwam er niet zo veel uit. De Afrikaanse studenten daarentegen bliezen ons letterlijk omver met hun zangkunst en hun trots voor hun volkslied.

’s Middags konden we opnieuw gaan lunchen in het koshuis en daarna konden Jelle en ik OPNIEUW naar de Vodacom om de nog steeds aanwezige problemen op te lossen. Jelle had deze keer meer geluk dan mij. Maar ik kreeg wel het goede nieuws dat ik vrijdag eindelijk geholpen zou kunnen worden. Tijdens het winkelen kwamen we al wat winkeltjes tegen. Shoppen geblazen J!

Vervolgens deelden we ons opnieuw op in twee groepen om de bergen in te gaan. Tes, Lyn, Nele en ik gingen als eerste groep. De anderen gingen boodschappen doen voor ons avondmaal en wanneer zij in de bergen waren konden wij beginnen koken. De rit doorheen de bergen was PRACHTIG maar ook angstaanjagend. Soms was het enorm spannen en al zeker voor iemand met hoogtevrees. Ook wees Albert ons op een ‘rare’ mist die in de bergen hing. Dit zie je ook wel wat op de foto’s maar al snel waren we afgeleid van de prachtige natuur en de talrijk aanwezige bobejanen. Het was geweldig om deze toch wel gevaarlijke dieren te kunnen bekijken.

Wanneer we opnieuw beneden waren gingen we naar huis en kon het kookteam aan de slag. Lyn, Tes en ik gingen als groentensnijders aan de slag en Nele toonde haar overheerlijke kookkunsten aan het kombuis (=keuken). We waren klaar tegen dat de andere groep terug was en we hadden toch wel een lekker glaasje wijn verdient. Vervolgens kwamen de jongens van de Navarre (wolven genoemd) ons uitnodigen voor hun rugby match. Na overleg met Jeanne kregen we ook toestemming maar we moesten voor de donker terug zijn. Zo gezegd, zo gedaan. We waren tijdig terug en konden het eten afwerken. Toen kwam het verschrikkelijke nieuws uit Kaapstad. Er waren enorme branden uitgebroken ten gevolge van de immense hitte. We konden de ‘rare’ rook in de bergen meteen koppelen aan de brand. Maar dit was wel ten gevolge van de natuurreservaten en trage dieren zoals de bergschildpadden. Mijn biologenhart bloedde.

Na onze heerlijke maaltijd, dankzij Nele, besloten we naar huis te gaan. We babbelden nog wat bij maar het is hier al snel enorm laat. Morgen alweer een drukke nacht dus.. Lekker slaap!

5 maart 2015 – Baie lekker braai

De dag begon enorm vroeg. We werden om 09.30 ontvangen op de campus van CPUT zodat we samen met de studenten wat lessen konden volgen. We volgden de lessen pedagogie (SO), language of education (KO) en geschiedenis (LO). Persoonlijk vond ik de eerste les het meest interessant omdat deze over probleemsituaties binnen lessen ging. Hier in Zuid-Afrika geld nog steeds de ijzeren hand desondanks dit toch al even verboden is. Er waren enorm veel verschillende meningen en het was wel eens fijn om hierover te communiceren. Wanneer de docent vroeg wat bij ons een groot probleem is, waarop wij pesten antwoordden, dan waren onze medestudenten echt van slag.

Na onze les gingen we naar een fastfoodketen, Wimpy genoemd en daarna gingen we ons thuis wat gaan opfrissen. Het was al snel tijd om Jeanne te helpen om de braai broojkies te maken. Zodat we daarna naar Johan Ancker (directeur, CPUT) en zijn vrouw konden vertrekken. We kregen een hartelijke ontvangst en het was een heerlijke avond. Met als afsluiter nog een lekker stuk melktaart. Dit is echt iets waar je niet genoeg van kan krijgen!

6 maart 2015 – Last day with the Klompie

Vandaag zijn we het museum van Wellington gaan bezoeken. Het was enorm klein maar daarom niet minder mooi. Zo gaven ze meer info over de wijnmakerij, onderwijs, …, en het leven. Vervolgens gingen we naar de winkel om boodschappen te doen voor het avondeten. Jeanne wou er nog een gezellige avond van maken en we hadden afgesproken om typische Belgische salades te bereiden. We verdeelden de taken zodat we na onze zwempartij, die op de agenda in de namiddag stond, meteen aan de slag konden. Ook ging ik met Jelle, Wilke en Nele opnieuw langs de internetwinkel en EINDELIJK werd mijn probleem opgelost.

Wanneer alle voorbereidingen klaar waren werd al snel duidelijk dat we echt VEEL te VEEL klaargemaakt hadden. Maar dat hoort toch wel wat bij een Belgische BBQ niet? Johan Ancker en Amanda zijn vrouw kwamen ook langs en het was enorm gezellig. We hadden een uitgebreide aperitief aan het vuur van de braai en daarna konden we binnen gaan eten. Zoals verwacht was er redelijk wat over dus onze medestudenten kunnen er morgenmiddag nogmaals van smullen.

De avond viel al snel en rond 23.00 gingen we naar ons hippiehuis. Aangezien ik eindelijk internetbereik zou moeten hebben maakte ik van de gelegenheid nog snel even gebruik om met thuis te skypen. Dit zorgde ervoor dat ik met een gerust hart kon gaan slapen.

7 maart 2015 – Op naar Charlene en Steven

We werden om 9 u bij A. Hoek thuis verwacht. Tussen 9-10 u zou Charlene en Steven ons komen ophalen. In tussentijd besloten we nog wat op het gras te gaan zitten en nog een aller laatste keer bij te praten. Want vandaag zou ons klompie uit elkaar vallen. Op korte tijd waren we al een enorm hechte groep geworden.

Iets na 10 kwam Steven de oprit van de Navarre opgereden. Meteen was duidelijk dat Charlene er enorm veel zin in had. Jelle, Lyn en ik namen afscheid van de groep en maakten kennis met Charlene en Steven. Tijdens de rit naar Klapmuts hadden we prachtige uitzichten. Want Zuid-Afrika is een PRACHTIG land! Ik wou dat ik jullie de wereld hier door mijn ogen kon laten zien want een foto zegt nog niet de helft over hoe mooi het hier is.

Eenmaal aangekomen kregen we even de tijd om ons te settelen. We werden al meteen gerustgesteld door de prachtige kamers die we kregen en ieder van ons kreeg een kleine attentie. We zijn echt bij twee lieve mensen beland. Gelukkig kwamen we zelf niet met lege handen aan en vielen de Belgische chocolaatjes zeker in de smaak.

Na de middag deden we onze eerste uitstap. Als eerste stond de Babylonstoren op de agenda. Een prachtig natuurreservaat met winkeltjes, restau’s, hotel & spa, … Maar hun grootste troef is de prachtige en gigantische tuin. Hier wordt alles biologisch/organisch gekweekt. Echt PRACHTIG. Meneer Temmerman, stel dat je dit leest. Ik stel voor dat we de excursies een vernieuwen en hier een bezoekje brengen?

Als tweede plek belandden we op de laatste verblijfplaats van Nelson Mandela. Hier konden we wat leuke foto’s nemen en het domein verkennen aangezien er vrienden van Charlene en Steven wonen. Ten slotte reden we snel doorheen het dorp Franschhoek. Dit is een enorm toeristisch trekpleister maar omdat we allemaal toch redelijk moe waren besloten we een andere keer terug te komen.

Wanneer we bijna thuis waren besloot Steven ons toch nog de Anura (dit is het gebied waar we verblijven) te tonen. Wat prachtig en groot! Er zijn echt geen woorden die kunnen beschrijven hoe mooi het hier is. Zeker met de bergen die uitsteken boven de immens lange wijnvelden. Ook het domein zelf is prachtig met een winetasting, restaurant, hotel en zelf huwelijkszaal (Thomas ;)? Haha grapje!). Uitzonderlijk kregen we ook een rondleiding doorheen de wijnkelders van niemand liever dan onze Steven. Hij legde ons het hele proces uit, hoe wijn gemaakt wordt.

Vervolgens gingen we naar huis om opnieuw te braaien! Ik begin het leven in Zuid-Afrika echt geweldig te vinden! Aangezien we allemaal doodop waren besloten we vroeg in bed te kruipen. Good night!

8 maart 2015 – Verkennen van de streek

Vandaag konden we toch iets langer slapen. Wat we allemaal geweldig vonden, natuurlijk wouden we nog iets van onze dag hebben dus ontbeten en douchten we snel zodat we alweer op pad konden gaan.

We startten met een korte rit doorheen de studentenstad Stellenbosh, waarbij Charlene ons haar nieuwe school kon tonen. We reden al snel door naar onze eerste stop, de Blauwklippen. Van straat af leek het er redelijk saai uit maar eenmaal op het domein as het er prachtig met een marktje die je meteen in Afrikaanse sfeer brengt. Jelle, Lyn en ik vonden dit natuurlijk geweldig. De eerste cadeautjes voor het thuisfront werden dan ook gekocht. Steven zijn dochter kwam ons vergezellen voor de lunch en we maakten er een enorm gezellige middag van. Op de achtergrond klonk de muziek van een ontzettend goede zanger! Moest hij een CD verkocht hebben was het meteen de mijne geweest.

In de namiddag reden we door naar de kust. Het werd steeds mooier en mooier. Want nu staken de bergen niet uit boven de wijnranken maar boven een uitzichtloze blauwe horizon van de zee. Wel was de zee redelijk koud en was er veel wind. Zwemmen was dus geen optie. In plaats daarvan aten we een ijsje en reden we de bergen in. We stopten aan een uitkijk punt waar we echt (the perfect view’ hadden. Met prachtige foto’s als gevolg.

Daarna besloten we naar huis te gaan want de vrouw die ons morgen zou oppikken om naar school te gaan zou nog langs komen. Even later vulden twee goedlachse vrouwen de zetel. Ze stelden ons meteen gerust. We eindigden de dag met een heerlijke lunch en kropen vroeg in bed om klaar en wakker te zijn voor onze eerste stagedag. Wens ons geluk ;)!

Weetjes van de week:

•     Één ding is zeker… De correcte naam van Wellington is Hellington! Niet       omdat het hier de hell is maar wel ‘hot as hell’.
•     Ze nieten de zakjes bovenaan toe zodat je in andere winkels niets kan       stelen J.
•     Ze geven zakjes azijn bij de frietjes.
•     België staat alleen maar gekend om de chocolade
•     Braai = BBQ
•     Volstruis = struisvogel
•     Boboons/bobejanen = bavianen
•     Klompie = groep
•     Oom = oude man
•     Tannie = oude vrouw