Week 13 - Eversdal

25 – 29 mei 2015 –Everything for the very last time

Onze laatste week in Zuid-Afrika is aangebroken. Dit wil ook zeggen dat dit onze laatste lesweek, maandag, dinsdag,… is. Alle activiteiten die stil aan onze dagelijkse routine geworden waren, zouden voor de laatste keer uitgevoerd worden. Dit geeft echt een raar gevoel. Ik heb al enorm naar thuis verlangd maar het idee dat ik einde deze week naar huis toe ga doet toch ook maar raar. We zullen dit prachtige land en deze lieve mensen verlaten. Een reden te meer om nog een laatste week met volle teugen te genieten!

De band die ik met mijn leerlingen opbouw wordt steeds groter. Wanneer we tijd over hebben kunnen we al eens een babbel slaan of een grapje maken. Stuk voor stuk heb ik iedere leerlingen in mijn hart toegelaten en vind ik hun geweldig. Ik mag eerlijk zeggen dat ik de leerlingen echt ga missen! Ook mijn mentoren, wat stuk voor stuk geweldige mensen zijn, zal ik nooit vergeten. Ik heb zo veel appreciatie en waardering van hun gekregen wat ik geweldig ervaren heb.

Om onze week toch nog wat speciaal te maken probeerden we nog zo veel mogelijk te doen. Op dinsdag namiddag gingen we meteen na school met Colette en Monean naar de bioscoop. We gingen naar Pitch Perfect 2 kijken en het was echt gezellig om samen met hun dit nog te kunnen doen. De film was ontzettend grappig en ik heb er echt van genoten.

Op woensdagavond gingen we met alle studenten en alle gastgezinnen die er waren richting Anura. We zouden hier nog één keer met zen allen gezellig samen gaan eten en er een mooie avond van maken. Dit zou tegelijk de laatste keer zijn dat we iedereen zouden zien. Ik kan mij amper inbeelden dat ik effectief huis toe ga en deze mensen niet meer zal zien.

Deze drie maanden zijn ontzettend snel gegaan. Ik heb deze tijd ook niet zo lang ervaren. Ja, ik ben al even weg van huis maar ik zou niet zeggen dat ik al drie maand weg van huis ben. Dit vind ik behoorlijk gek. Dit wil zeker niet zeggen dat ik mijn thuis niet mis maar had me nooit kunnen inbeelden dat het zo vinnig (lees: snel) zou gaan.

Mijn laatst lessen werden afgerond op donderdag. Want op vrijdag zou ik enkel nog afscheid nemen van mijn leerlingen en dan is mijn klus in Zuid-Afrika geklaard. Wanneer ik vrijdagochtend mijn klas instapte, wachtte de verrassing van mijn leven op mij. De leerlingen sprongen allemaal recht van achter de banken, waarachter ze zich verstopt hadden, en riepen allemaal ‘Suprise’. Geweldig! Natuurlijk sprongen de tranen me meteen in de ogen, wat een fantastisch moment. Ik kon mijn laatste schooldag afsluiten op een geweldige manier. Later op de dag wanneer we afscheid moesten nemen stak mijn mentor nog een ontzettend mooie speech af. Wat mij niet onberoerd heeft geladen, het waren ontzettend mooie woorden, die mij voor altijd bij zal blijven.

Ook meneer Arangies de directeur van de school was ons zeker niet vergeten. Zowel in de ochtendvergadering als in de zaalbijeenkomst werden we vernoemd en bedankt. Hiermee konden we een ontzettend mooi afscheid nemen van deze geweldige school.

Wanneer we thuis kwamen was het tijd om snel te eten en onze tassen te beginnen pakken. Tegen de late namiddag zouden Tes, Sara en Jelle naar ons in Eversdal komen om samen onze laatste avond te vieren. Het was een geweldig gezellige avond. Shelldon kookte onze laatste braai voor ons en ook Monean en Johan, Colette haar broer en zijn vrouw met kinderen kwamen afscheid nemen en genieten van onze laatste kuier. Wat zal ik deze mensen missen!

30 mei 2015 – Time to say Goodbye

We stonden vrij vroeg op zodat we allemaal nog zouden kunnen douchen en rustig aan wakker worden. Omdat er anders niet genoeg plek was in de auto moesten we met twee wagens rijden. Tegen 12 uur brachten Shelldon en Colette en Monean en Johan ons naar de luchthaven. Het was toch even een moeilijk afscheid.

We namen niet alleen afscheid van een prachtig land maar ook van prachtige mensen! Wie ik ontzettend zal missen. Stuk voor stuk hebben ze allemaal een stukje in mijn hart veroverd.

We gingen meteen onze bagage inchecken wat voor mij redelijk stressvol verliep. Ik had 3 kg te veel bij waarvoor ik extra zou moeten betalen en werd ik naar een ander loket gestuurd. Wanneer de vrouw achter de balie mij vermelde dat het toch in orde was omdat ik minder gewicht in mijn handbagage had was ik natuurlijk opgelucht. Ik keerde terug naar de vrouw wie mijn bagage in moest checken en zij deed eerst wat moeilijk. Gelukkig eind goed, al goed was er geen probleem en mocht alles mee richting België.

De vlucht richting Turkije was vrij vermoeiend. In tegenstelling tot het heen gaan was het terug komen veel vermoeiender en kon ik de slaap moeilijk vatten. Kwam het nu door de zenuwen of de ietwat onrustigere vlucht? Geen idee. Ik was blij wanneer we konden landen in Turkije want dit bracht mij toch iets dichter bij thuis.

31 mei 2015 – We are comming Home now…

De overstap van Turkije naar België en de laatste uren op het vliegtuig heb ik als zenuwachtig ervaren. We kwamen steeds weer dichter bij thuis, bij onze familie.

Wanneer we voet zetten aan Belgische grond gierden de zenuwen door mijn buik. Eindelijk waren we opnieuw thuis. De weg tot aan onze familie was ontzettend lang. We moesten nog door de douane, wachten op onze bagage,… Dat wachten alleen al was ontzettend stressvol, want de vraag of iedereen zijn bagage het overleefd had was nog een groot vraagteken. Gelukkig kon iedereen zijn of haar bagage bemachtigen en dan was het grootte moment aangebroken. We waren nog een aantal stappen verwijderd van onze dierbare familie.

Wanneer ik de deuropening uitkwam hoorden we al meteen heel wat aanmoedigingen. Mensen vlogen elkaar in de armen en waren gelukkig voor het terugzien maar mijn ogen waren maar op één punt gericht. Mijn mama en mijn lieve Thomas die stonden te glunderen met een prachtige spandoek, ‘Welkom thuis Ellen’.  Thomas was eerst aan de beurt voor een knuffel, wat had ik hem ontzettend gemist. Zalig om hem opnieuw te kunnen vastpakken. Vervolgens mijn dierbare mama, wie duidelijk geëmotioneerd was. Het voelde echt goed om thuis te zijn!

We hadden nog een prachtige namiddag met alle mensen die mij dierbaar zijn. Het weerzien van mijn zussen, neefjes, schoonbroers, familie,… deed me enorm veel. Hier had ik lang naar uitgekeken en ik heb er enorm van genoten.